In kerkdiensten kom je of rustige muziek tegen of wat populairdere harde muziek.
Er is altijd een strijd gaande welke muzieksoort het beste past in de kerk, in een dienst, bij de mensen.
Laatste tijd zien we de kerkgang terug lopen. En daar moet wat aangedaan worden vinden de meeste kerken. Want hoe krijg ik met name jongeren in de kerk?
Laten zingen?
We organiseren dan een mooie
dienst is een dienst met fijne (soms harde) muziek, met muziek die overgaat in
een aanbidding met achtergrondmuziek, en als sluitstuk de preek. De
aanbiddingsleider en de band zingen de stukken het publiek zingt (zachtjes,
soms niet, soms playback) mee.
Zelf zingen?
In tegenstelling tot muziek met alleen een piano of orgel, waarbij
we zelf moeten zingen om geluid te kriijgen. Geen voorzang groep, maar de mensen zijn het koor.
Ik heb een voorganger gekend die tegen de koster zei: "Open de deuren van de kerk, de mensen moeten ons kunnen horen zingen".
Stil.
En tijdens het bidden is het stil, pijnlijk stil.
Ik heb een voorganger gekend die tegen de koster zei: "Open de deuren van de kerk, de mensen moeten ons kunnen horen zingen".
Stil.
En tijdens het bidden is het stil, pijnlijk stil.
Ik moet nu denken aan het nummer van Simon en Garfunkel, the sound
of silence. Op internet vond ik op de site
"trefpuntjoostaron.blogspot.nl" de volgende quote:
Tijdens een tv-optreden in 1966 zei Paul Simon,
alvorens het lied te spelen:
"Een van onze grootste ergernissen op
dit moment, is het onvermogen van mensen om te communiceren. Niet alleen op een
intellectueel niveau, maar ook op emotioneel gebied. er zijn mensen niet machte
om anderen aan te raken, niet bij machte om anderen lief te hebben. Dit is een
lied over het onvermogen om te communiceren. Het heet: "The Sound of Silence."
Pijnlijk stil
Laat ik pijnlijk stil maar eens uitleggen.
In deze wereld hebben we altijd geluid op de achtergrond. En als het
dan ineens echt stil is, dan is het vreemd. Het is daarom dat mensen beginnen
te kuchen, omdat men de stilte niet kan verdragen.
Ook stil zijn als men iemand problemen aanhoort, meestal zijn we
geneigd te komen met, dat is mij ook overkomen, een vriend van ons…
Maar dan gewoon stil zijn, het is een vorm van communicatie die
niemand leuk vindt.
Maar juist in de stilte kan men God verstaan. In de stilte kan men
zich volledig tot God richten. In de stilte kan de persoon tot God naderen, als
hij of zij Hem nodig heeft.
Maar ik snap ook goed dat heel veel mensen er muziek achter willen,
of luidkeels door elkaar bidden, God aanroepen. Maar het is niet mijn ding.
En ja, als je dan een aanbiddingsconcert mee maakt, ga je toch mee in
de flow van de muziek, van hard naar zacht, heel zacht en dan bidden. En dat
heeft ook wat.
Beleef zoals je het wilt beleven
Zo is er overal wat van te zeggen. Ik denk dat de tijd en plaats
waar je bent bepaald wat goed voor je is. Soms met muziek, soms zonder muziek. De ene keer vind ik het gaaf om in een aanbidding dienst te zijn, de andere keer in een dienst met meer rust. Het is hoe ik me op dat moment voel.
Het belangrijkste is, is dat ik God zoekt, met Hem praat, en tot Hem
bidt.
En op welke manier ik het wilt doen, ik bepaal die zelf, en laat me
niet bepalen door het woord moeten.
