Laatste tijd had ik last van mijn denken. alsof er een druk, er een wolk rondom mijn brein zich bevond. Erg lastig omdat ik niet meer vooruit kon denken, geen plannen kon maken, soms last had met lezen, of wat bestuderen...
Ik stelde me de vraag: Waar kwam dat vandaan.
Num 9:15 – 23.
Op de dag dat de tabernakel
werd opgebouwd, bedekte de wolk de tabernakel, de tent van de getuigenis; en 's
avonds was hij op de tabernakel als een verschijning van vuur, tot de volgende
morgen.
Zo was het voortdurend: de
wolk bedekte hem en 's nachts was hij als een verschijning van vuur.
Maar als de wolk opgeheven
werd van boven de tent, braken de Israëlieten daarna op; en op de plaats waar
de wolk bleef rusten, daar sloegen de Israëlieten hun kamp op.
Op het bevel van de HEERE
braken de Israëlieten op, en op het bevel van de HEERE sloegen zij hun kamp op.
Alle dagen waarop de wolk op de tabernakel bleef rusten, bleven zij in hun
kamp.
Een wolk welke de tabernakel
bedekte, en als de wolk opgeheven gingen de Israëlieten verder. Afgelopen
maanden leek het soms wel alsof ik in een wolk zat. Als of er veel om me heen
gebeurde, maar ik zelf niet verder kon.
Het leek een dichte wolk,
die mij min of meer verlamde.
Toe ik deze tekst las,
eigenlijk naar aanleiding van een artikel in christenen voor Israël, omtrent de
Pesach en dan in het bijzonder Numeri 9 vers 12...viel mijn oog op het volgende
gedeelte, de verzen 15 tot en met 23.
Numeri 9 vers 12
"Zij mogen er niets van over
laten blijven tot de volgende morgen en mogen er geen been van breken; volgens
alle verordeningen voor het Pascha moeten zij het houden."
Ineens zag ik de boodschap
aan mij, voor mij, en deze tekst, en waarom alles gebeurde zoals het gebeurde
de laatste tijd.
Ik werd door die wolk
stilgezet. Pas op de plaats om na te denken over van alles, Nu eens niet
doorgaan, maar blijven op een plek die God voor mij had bepaald.
De voorschriften van de
Heere in acht nemen, of wel de Bijbel gaan lezen, alles wat ik denk en dacht,
neer leggen voor zijn troon van Genade, om zo te belijden alles wat verkeerd
maar ook vooral ook wat goed was, en sturing geven aan mijn leven.
Het betekende onvoorwaardelijke
overgave aan de God van Israël. Wow wat een openbaring, maar ik merkte door die
actie, de overgace, dat God begon te spreken tot mij, Hij liet me zien hoe de
rust te creëren die ik nodig had. Niet alsmaar het najagen van allerlei events,
of beluisteren van preken, of naar allerlei kerken gaan.
Nee het ging om de rust voor
mijzelf, en in verlengde daarvan het gezin.
Bijzonder waren de preken
die ik dan wel weer beluisterde van David Vos, over burn-out. En daar heb ik
veel van geleerd, en kan ik weer toerusten in mijn leven, mijn bediening.
En al die gedachten kwamen
ineens bij elkaar, als ware dat het een richting is waar ik naartoe moest gaan.
Mijn oude liefde niet verzaken, het gebed in de avond, ook overdag. Als je wat
gaat bestuderen waarvan de tegenstander niet wil dat je er mee aan de slag
gaat, de Hemelse Rechtbanken, bidden voor dat je start.
Bidden voor je naar een
dienst gaat, naar je werk.
Hmm, wat kom ik nog veel tekort
merk ik nu. Ik wil zoveel, ik wil zoveel. Ik wil nog zoveel bestuderen, ik wil
nog zoveel doen, maar vergeet dan aan God te vragen:
“Heer wat wilt u nu van mij?”
Stilstaan, gedachten op nul,
focus op God. En dat is nogal lastig.
Stilstaan in deze wereld, stil
zijn voor God, de focus op God, en op de achtergrond schieten er toch weer
gedachten door mijn hoofd.
Maar een ding weet ik wel, ik moet het aan Hem, God, vragen want alleen Hij weet het antwoord.
